Lekdreef

Lekdreef

“Goe likken hé!”,”Lik maar aan uw ijsje, meisje!”,”’t is afgelopen, likt eens langs onder”.
De uitspraken die men hier uit menig likkende mond hoort, zouden kunnen doen vermoeden dat je op één of andere porno-set terecht bent gekomen, maar niets is minder waar. Op een spreidstand van de abdij van Averbode staan een 4-tal ijsverkopers gepositioneerd om niet-toevallige voorbijgangers te lokken met hun al dan niet artisanaal-bereid roomijs. Gelukkig wordt de mens hier gespaard gebleven van irritante ‘ijskar-muziek’. Enkel een stofwolk die nu en dan door een voorbijrijdende auto veroorzaakt wordt kan hier zand in het eten gooien: “Ne krijm me zand” noemen ze dat hier in hun volkse mond. De Abdijstraat waar dit ‘lekparadijs’ zich bevindt, scheidt Tessenderlo van Scherpenheuvel-Zichem. Een man die half in het geniep tussen de bosjes zijn straciatella bollen is aan het aflikken, vertelt me dat de ijswagens elke dag van kant wisselen. “Ik hem den indruk dat dieje kant vant straat minder verkoopt dan den andere” vertrouwt hij me toe. Geen exacte wetenschap als je het mij vraagt. Als ik de toestemming vraag aan een likkende oma om haar zwaar nog harder-likkende kleinkind te fotograferen krijg ik een ‘njet’. “Kunde gij bewijze da gij veu de standaard werkt?”. “Dat kan ik helaas niet mevrouw, gelukkige moet ik als fotograaf niet op pad in één of andere voorbedrukte fleece met daarop de naam op van mijn opdrachtgever.” Een perskaart bovenhalen om mijn beroeps-status te bewijzen lijkt me al te gek. Gezien de nabije ligging van een abdij kan ik de vrouw haar ongerustheid wel ergens begrijpen. Ik trakteer me dan maar op mijn eerste ijsje van de dag: een hoorntje met vanille en chocolade. Ai het is te laat: de ijsverkoopster in kwestie heeft eerst de chocolade bol op het hoorntje geplaatst en dan de vanille. Jammer, want van chocolade krijg ik meer dorst dan van vanille, maar dan nog moet je de laatste fase van consumptie doorstaan met het verorberen van dat droge en mogelijk nog meer dorst opwekkende hoorntje. Drank wordt hier nergens verkocht. De nu al overvolle vuilbakken waar de hoorntjes-restanten uitpuilen, zouden niet volstaan om al dat extra (b)lik geweld te trotseren.
Een fors gebouwde Kempense dame plaatst de volgende bestelling: “Ene met mokka en Malaga”. “Malaga?” vraag ik me luidop af? Mevrouw moet een kenner zijn? Ik ontleed de menukaart van de bijbehorende ijskar.Tussen twee haakjes achter Malaga staat ‘rhumrozijnen’. We hebben weeral wat geleerd vandaag. Opvallend is ook dat verdacht veel mensen hier hun ijs-buit consumeren al zittend in hun auto. Sommigen zijn toch zo slim geweest hun deuren te hebben open gezet. “Der staan ni genoeg banken, en ne krijm eten in den otto is ok wel gezellig” verzekert een vriendelijk vrouwmens.
Bij het aanzien van zoveel gelik en geslik, loopt het water weer in mijn mond. Niet het achterwerk van de ijsverkoopster maar wel de slogan ‘puur natuur’ verleidt me om deze keer voor een ijsje te opteren, gemaakt van geitenmelk. Helaas bevalt de smaak me niet echt en mijn buik en gevoel heeft genoeg van al dat ijs. De teller van mijn camera staat ondertussen afgeklokt op 600 foto’s.
Met een rotvaart scheur ik de “Lekdreef” uit. Op deze manier heb ik toch ook een beetje geholpen om de plaatselijke specialiteit ‘ne krijm me zand’ in stand te houden.

Tekst en foto’s Jimmy Kets